Ο Ιησούς σταμάτησε κάτω απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο
Πλησίαζαν Χριστούγεννα , για τους μεγάλους μέρες επαναλαμβανόμενες και προβλέψιμες με ελάχιστες πια εκπλήξεις . Για τα παιδιά ωστόσο είναι πάντα μέρες ξεχωριστές , κουβαλάνε υποσχέσεις των Αγίων και των ανθρώπων . Αδέσμευτα απ’ τους κανόνες και τις συμβάσεις των μεγάλων προσδοκούν μες τον δικό τους χρόνο και τόπο , τα θαύματα ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα . Κατά κάποιον τρόπο σε κάτι τέτοιο αποσκοπούσε και η ιδέα της Ελίνας , της οχτάχρονης εγγονής μου , όταν ξαφνικά παραμονές εκείνων των Χριστουγέννων , με πλησίασε μ’ ένα ψευτοσοβαρό μουτράκι και μου είπε.
– Παππού , τι θα ‘λεγες να κάνουμε φέτος κάτι πρωτότυπο για τα Χριστούγεννα ; Μετά απ’ τον στολισμό του μικρού μας δέντρου στο σαλόνι , να στολίσουμε και ένα δέντρο στο μικρό παρκάκι της γειτονιάς μας ,
Κοίταξα καλά καλά το ανεξιχνίαστο μειδίαμα της . Ήταν σοβαρή κι αποφασισμένη κιόλας . Εγώ όμως χρειαζόμουν λίγο χρόνο να το επεξεργαστώ . Η Ελίνα όμως δε μου άφηνε περιθώριο με κοιτούσε ίσια , περιμένοντας μια άμεση απάντηση . Δισταγμοί και αντιρρήσεις δε χωρούσαν στο αμείλικτο ερώτημά της . Η γοητεία της ακατανίκητη μπροστά σε οποιοδήποτε επιχείρημα έψαχνα να βρω . Έτσι μετά από λίγο , ντυμένοι κατάλληλα , είχαμε αγοράσει όλα τα απαραίτητα στολίδια και μπαίναμε στο μικρό πάρκο της γειτονιάς όπου άρχισε η σοβαρή δουλειά . Έπρεπε να εξετάσουμε προσεκτικά ποιο δέντρο ήταν το σωστό για τον μεγάλο σκοπό μας . Η Ελίνα έτρεχε από ΄δω κι’ από ΄κει με έξαψη να ελέγξει , να αγγίξει , να μυρίσει να μετρήσει το ύψος και τα φυλλώματά τους και τη θέση τους ακόμα στο φως . Τέλος εγκρίθηκε , ομόφωνα φυσικά , μια μικρή , φουντωτή ελιά και πιάσαμε αμέσως με όρεξη δουλειά .
Με περισσή φροντίδα , προσοχή στη λεπτομέρεια , πλάι-πλάι εργαζόμασταν μέχρι που το ανυποψίαστο στην αρχή και απορημένο τώρα δεντράκι , μεταμορφωνόταν σε ένα υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δέντρο με τις χρωματιστές μπαλίτσες , τα κουδουνάκια και τις γιρλάντες του και στο τέλος βέβαια μερικά απλά αλλά όμορφα παιδικά παιχνίδια .
Όταν εξαντλήθηκαν τα στολίδια και η φαντασία μας και η τέχνη μας ολοκληρώθηκε , καθίσαμε σε μια απόσταση και με ικανοποίηση , υπερηφάνεια και φιλαρέσκεια καμαρώναμε τα αποτελέσματα .
– Δεν είναι τέλειο παππού ; Καλέ δεν ήταν η ιδέα μου ;
– Είναι τέλειο και η ιδέα σου θαυμάσια Ελίνα μου . Γι’ αυτό είμαι υπερήφανος για σένα .
– Κι εγώ για σένα παππού , γιατί με βοήθησες στ’ αλήθεια πολύ .
– Ευχαριστώ που το βλέπεις κι έτσι . Έκανα ότι μπορούσα μαζί σου .
Σε λίγο ακούστηκε ένας γνώριμος θόρυβος που όλο και δυνάμωνε , που όλο και ζύγωνε . Κοιτάξαμε προς την είσοδο του μικρού πάρκου και σε ένα λεπτό φάνηκε μια παρέα πιτσιρίκια να ’ρχονται προς το μέρος μας μαζί με τρεις – τέσσερις κυρίες να τα συνοδεύουν . Πλησιάζοντας περισσότερο βράδυναν λίγο το βήμα τους και άρχισαν να κοιτάζουν αμήχανα το στολισμένο δεντράκι μας . Η απορία στα πρόσωπά τους μεγάλωσε ακόμα φτάνοντας σχεδόν κάτω απ’ την ελιά . Ύστερα μια κυρία διακριτικά δε λέω , στρέφοντας σε μένα ρώτησε .
– Μπράβο , μπράβο . Του δήμου είστε ;
– Όχι , όχι καμία σχέση , πετάχτηκε πειραγμένη η Ελίνα . Είναι ο παππούς μου και βοηθός μου αν θέλετε να ξέρετε . Ο πιο καλός βοηθός του κόσμου .
Εκείνη τη στιγμή , εμφανίστηκε απ’ το πουθενά θα έλεγες ένα μικρό , εφτάχρονο πάνω-κάτω αγοράκι , κατάξανθο , με μεγάλα , γαλανά , συλλογισμένα μάτια . Προχώρησε μόνο του κάτω απ’ το στολισμένο δέντρο , αμίλητο , με μια εξωπραγματική ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση στο προσωπάκι του . Κοιτούσε εξεταστικά τον κάπως παλαβό διάκοσμό του ενώ όλοι μας γύρω βλέπαμε τη σκηνή βουβοί και κάπως εντυπωσιασμένοι . Όσο για τη μικρή Ελίνα , κοιτούσε κι’ εκείνη με χαμένο λες χαμόγελο αλλά και με μια ξεχωριστά ειλικρινή εμπιστοσύνη . Αργά-αργά , προσεχτικά κι’ αθόρυβα άρχισαν να πλησιάζουν και μερικοί μπόμπιρες κάτω από την ελιά . Η Ελίνα σκύβει κοντά στ’ αυτί μου και με σβηστή , σχεδόν μαγεμένη φωνή , μου λέει .
– Παππού , μήπως είναι ο μικρός … Ιησούς ;
Ταράχτηκα . Ήταν ένα απρόοπτο ξάφνιασμα η ερώτησή της .
– Τι λες ; Πως σου ’ρθε αυτό πάλι ;
– Παππού τον έχω ξαναδεί σε φωτογραφίες και εικόνες χριστουγεννιάτικες . Τον έχω ξαναδεί τον ίδιο στον ύπνο μου . Είναι αυτός σου λέω .
Ο μικρός «Ιησούς» της Ελίνας βλέπει τα παιδιά γύρω που κοιτούν μια το δέντρο και μια εκείνον σαν να ζητούν απαντήσεις και εξηγήσεις . Εκείνος ήταν σαν να ήξερε . Σήκωσε αργά , σταθερά το χεράκι του , ξεκρέμασε ένα παιχνίδι και το πρόσφερε στο κοριτσάκι δίπλα του . Η μικρή , γεμάτη έκπληξη και ευτυχία πήρε το αναπάντεχο δώρο και το ’σφιξε στην αγκαλιά της . Ο εφτάχρονος «Ιησούς», στη συνέχεια με το ίδιο απόκοσμο βλέμμα πήρε απ’ το δέντρο και μοίρασε όλα τα δώρα στα παιδιά που περίμεναν . Όταν τελείωσε αυτή η τελετουργία , ο μικρός κοίταξε αρκετή ώρα την Ελίνα στα μάτια της , που ήδη ήταν δακρυσμένα και γερμένα στο χώμα . Ύστερα γύρισε και έφυγε έτσι όπως είχε έρθει , αμίλητος και μόνος . Έτσι αμίλητα , έφυγαν και οι μικροί επισκέπτες μας με τις μανάδες τους. Δεν μπορούσα να βρω τα κατάλληλα λόγια να μιλήσω στην εγγονή μου . Εκείνη έβαλε το χέρι της μέσα στο δικό μου και μου ‘πε.
– Παππού , κοίταξε , το δεντράκι μας έμεινε σχεδόν γυμνό . Μπορούμε να το ξαναστολίσουμε ;
– Ναι Ελίνα αύριο κιόλας .
– Νομίζω παππού , σα να μας το ζήτησε ο ίδιος .
– Γι’ αυτό αύριο Ελίνα μου θα ξαναφορτώσουμε το δέντρο μας καινούρια δώρα .
– Με κάνεις τόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ήταν ο ίδιος και ήρθε να μοιράσει τα δώρα του στα παιδιά όλου του κόσμου.
15 Οκτωβρίου 2023