Τα ξύλινα σπαθιά των ποιητών
Χύθηκε πολύ των ανθρώπων αίμα
και των θεών ιχώρ,
κι’ακόμα, οι ωκεανοί δε γέμισαν…
Τα δύο σφαγμένα περιστέρια
δεν έφτασαν για τον γάμο.
Οι καλεσμένοι τώρα ζητούν
και την καρδιά μας….
Πρώτα το κοτσίφι,
μετά ο γλάρος,
ύστερα η κουκουβάγια
και τέλος το κοράκι.
Χτύπησες
Δεν απάντησα.
Χτύπησα,
Έλειπες.
Έβρισκα τα ίχνη σου
πάνω στ’ απάτητο χιόνι,
μα ότε ήταν χειμώνας.
Σκέψου,
Μαζί με το χρυσόμαλλο δέρας,
μοιραία, θα πάρεις και τη Μήδεια.
Θυμάμαι στην αυλή
την μοναδική γέρικη ελιά.
Κάθε Νοέμβρη η μάνα
μάζευε τις ελιές της χρονιάς.
Ύστερα μάζευε τις μισές,
τις άλλες μισές τις έπερναν τα πουλιά
χωρίς τη μάνα…
Κι ας μην ήξερα τα ονόματα
των λουλουδιών που σου πρόσφερα,
κι ας μην ήξερα όλα τα νησιά
και τα ηφαίστεια της γεωγραφίας σου,
κι ας μην ‘ηξερα που τριγυρνάς ολημερής
μ’όλους τους δαίμονες που κουβαλάς.
Ξερω όμως όλα τα ονόματα της ίριδας
που αλλάζουν μέσα στα μάτια σου.
Η Παναγιά,
καθισμένη στην αγέλαστη πέτρα
θρηνεί τις κόρες και τους γιούς της.
Εκεί που κοιμόσουν χθες
κοιμότανε και το φεγγάρι.
Εκεί που σήμερα θα κοιμηθείς
κοιμάται και το φίδι…