Ένα πορτοκάλι για την Αβγιάκα
ΕΚΕΙΝΗ η πόλη, η Αβγιάκα ας πούμε, ήταν μια μικρή
μα αληθινή πόλη, με δρόμους και δέντρα, με σπίτια και
πολιτείες. Ήταν μια μικρή πόλη στην Ανατολή, μιας μι-
κρής ξεροκέφαλης χώρας, της Ακριβανίας, ή κάπως
έτσι. Είχε λοιπόν και κει, όσο και να φαίνεται παράδο-
ξο τώρα, παγκάκια, καφενεία, σκύλους αδέσποτους και
καραμέλλες. Ακόμα χτυπούσαν ρολόγια εικοσιτέσσερις
ώρες το εικοσιτετράωρο, υπήρχαν παιδικά κρεβατάκια,
γλυκές και παγωμένες μέρες και νύχτες, κι ακόμα, α
ναι!… (πήγα να το ξεχάσω) είχε κι ανθρώπους! Ανθρώ-
πους αληθινούς, που περπατούσαν όπως και σεις με τα
δυο πόδια, που είχαν από πέντε δάκτυλα σε κάθε χέρι
και σε κάθε πόδι, που είχαν από δυο μάτια γαλάζια, μαύ-
ρα, γκρίζα, αμυγδαλωτά, λοξά τριανταδύο δόντια οι
μεγάλοι και είκοσι τα παιδιά. Κοντολογής, δεν ακού-
στηκε ποτέ μέχρι σήμερα πως είχαν τίποτε λιγότερο ή
περισσότερο από μένα κι από σένα. Ίδιοι άνθρωποι, δη-
λαδή, ή μάλλον καλύτερα, αληθινοί άνθρωποι. Δεν μιλώ
αλληγορικά, πιστέψτε με, αφού γεννιόντουσαν όλοι τους
μ᾿ ένα κλάμα σαν το δικό μας, μεγάλωναν μ’ ένα παιδι-
κό όνειρο, ζούσαν όλη τους τη ζωή περιμένοντας κάτι κα-
λύτερο, όπως εμείς, γι’ αυτό σας λέω ήταν ίδιοι εμείς˙
αληθινοί άνθρωποι.
Ωστόσο, ένα πρωί, ένα πρωί ενός χρόνου, που τώρα
δεν θυμάμαι τ᾽ όνομά του, γιατί είχε μια σειρά μπερδε-
μένους αριθμούς αυτός ο χρόνος για όνομα και δεν λέ-
γονταν μήτε Παύλος, μήτε τάδες ή δείνας, αλλά μόνο
είχε μια μικρή σειρά νούμερα για όνομα, έτσι που καθώς
ξέρετε το συνηθίζουν να γράφονται όλ’ οι χρόνοι. Τότε,
λοιπόν, στην πόλη μας και σ᾿ όλες τις μικρές και μεγά-
λες πόλεις του κόσμου, εκείνο το πρωί οι εφημερίδες δεν
σκοτίστηκαν πολύ να γεμίσουν τα φύλλα τους. Όλες
έγραφαν για τη μικρή Αβγιάκα. Όχι βέβαια για τους
δρόμους, τα παγκάκια και τις καραμέλλες της, μα έτσι
κάτι αλλόκοτα για μια βόμβα, για ένα πορτοκάλι, δεν
ξέρω πώς ήταν μπερδεμένα αυτά τα δυο και δεν κατα-
λάβαινες αν ήθελαν να πουν, για ένα πορτοκάλι που ήταν
σαν βόμβα ή για μια βόμβα που ήταν σαν πορτοκάλι.
Όμως οι εφημερίδες έγραφαν και τις άλλες μέρες για
την Αβγιάκα κι έτσι μάθαμε πως ένα στρατιωτικό αε-
ροπλάνο τελευταίου τύπου, χάνοντας τους ουράνιους
δρόμους, πήγε κι έσκασε επάνω στο βουνό που χαϊδεύον-
ταν στα πόδια του η Αβγιάκα. Ξεκαθαρίσαμε τώρα πώς
εκείνο το αεροπλάνο κουβαλούσε μαζί του μια βόμβα
σαν πορτοκάλι. Παράξενη μικρή βόμβα! Σήκωσε μια
πελώρια κολόνα από φως, που σκέπασε τη μικρή Αβ-
γιάκα.
Οι πιο σοφοί, που κάτι ήξεραν από πορτοκάλια, τα-
ράχτηκαν πολύ κι έτσι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε κι
εμείς οι άλλοι, πως κάτι ξεχωριστό έγινε εκεί πέρα, αρ-
χίσαμε να ρωτάμε, να διαβάζουμε. Διαβάζαμε τα καυτά
άρθρα, τις ανατριχιαστικές περιγραφές, τα τηλεγραφή-
ματα και τις ανακοινώσεις των επισήμων. Όλα τα μέ-
σα ενημέρωσης έγραφαν για μήνες για κείνο το πρωινό
στην Αβγιάκα. Έγραφαν για τα στρατιωτικά γυμνά-
σια, τα αεροπλάνα, τι τύπος ήταν, τι ταχύτητα είχε για
τον κυβερνήτη του, λεπτομέρειες απ᾿ τη ζωή και τη δρά-
ση του, τη σχολή που τελείωσε, για τη χήρα την καημέ-
νη που άφησε. ΄Έγραψαν και για την Αβγιάκα, την πα-
λιά ιστορία της, λεπτομέρειες για τη φοβερή καταστροφή
της, και για τις συνέπειες. Έτσι μάθαμε την ιστορία
ενός ζωγραφικού πίνακα μεγάλης αξίας που σώθηκε,
επειδή τον είχαν στείλει σε έκθεση της πρωτεύουσας.
Μάθαμε για μια σκυλίτσα ράτσας που έλειπε κι αυτή
εκείνο το πρωί απ᾿ την πόλη, μα γυρίζοντας να βρει τον
αφέντη της μέσα στα αποκαΐδια, πέθανε κι αυτή σε λίγο
μέσα σε φριχτούς πόνους. Διαβάσαμε συγκινητικά ποιή-
ματα, διηγήματα, γράμματα, ψηφίσματα από οργανώ-
σεις, συλλόγους, και τέλος πάντων πειστήκαμε πως οι
άνθρωποι σ᾿ όλο τον κόσμο παραμένουν ειρηνόφιλοι ευ-
τυχώς, στέλνουν πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις κλινο-
σκεπάσματα και σοκολάτες. Ενδιαφέρον βεβαίως είχαν
οι δηλώσεις και εξηγήσεις των υπευθύνων στρατηγών,
για τα στρατιωτικά γυμνάσια.
Θα ξέρετε ασφαλώς πως οι δημοσιογράφοι και οι
ποιητές είναι πάντοτε κάπως υπερβολικοί και ρομαντι-
κοί, κάπως αναξιόπιστοι τέλος πάντων. Απ’ την άλλη
πάλι θα ξέρετε πως οι στρατηγοί είναι πάντα ακριβείς,
δίνουν μαθηματική ακρίβεια στο κάθε τι, είναι τέλος
πάντων αξιόπιστοι. Δήλωσαν λοιπόν, ότι το ατύχημα
υπήρξε βεβαίως θλιβερόν και πως η θυσία της πολυαγα-
πημένης Αβγιάκα θα μείνει για πάντα στην ιστορία.
Εξήγησαν την σημασία των στρατιωτικών γυμνασίων,
πόσο η επιτυχία τους ασφάλιζε ολόκληρη την χώρα της
Ακριβανίας. Μας έπεισαν πως πρέπει να θεωρούμε πι-
θανή πάντοτε μια απώλεια σε έμψυχο και άψυχο υλικό,
σε τέτοια σοβαρά, γυμνάσια. Ύστερα βάλαν κάτω τα
μαθηματικά και είπαν :
1ον. Η Ακριβανία έχει πέντε εκατομμύρια πληθυσμό,
η Αβγιάκα είχε πέντε χιλιάδες κατοίκους, επομένως: 5.
000.000-5.000–4.295.000 (μηδέν από μηδέν, μηδέν, μη-
δέν από μηδέν, μηδέν, μηδέν από μηδέν, μηδέν, πέντε κ.
λπ. τέσσερα εκατομμύρια εννιακόσιες ενενήντα πέντε χι-
λιάδες). Απώλειες εις έμψυχον υλικόν : ένα τοις χιλίοις
(1ο/οο). 2ον. Ολική έκτασις Ακριβανίας 100.000 τετρα-
γωνικά χιλιόμετρα, έκτασις κατεστραμμένου εδάφους
100 τετραγωνικά, ήτοι ποσοστόν ένα τοις χιλίοις (1ο/οο).
Μάλιστα κύριοι στρατηγοί καταλάβαμε… Πετύχατε τα
κατώτατα όρια θυσίας υπέρ της ασφαλείας της χώρας
και της παγκοσμίου ειρήνης.
Όλα αυτά μπορεί να τα θυμάστε και σεις βέ-
6αια, εκτός αν είστε πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι. Μ᾿
όλα αυτά που γράφω ωστόσο, ξέρω, πως δεν προσθέτω
τίποτα καινούργιο, κι από πάνω μάλιστα, γράφοντας
τόσο συνηθισμένα πράγματα χάνω και την υπόληψή σας.
Μα ο απώτερος σκοπός μου δεν ήταν να γράψω γι’ αυτά
μα να διηγηθώ μια ιστορία που έγινε στην πόλη μου
εξ αιτίας ακριβώς αυτής της καταστροφής στην Αβγιά-
κα. Τώρα που κάπως σας θύμισα τον χρόνο και τα περι-
στατικά εκείνα, μπορώ ν᾿ αρχίσω την ιστορία μου.
Μια ομάδα φοιτητών στην αρχή απ᾿ την πόλη μας
σαν επέρασαν μερικοί μήνες από εκείνο το πρωϊνό στην
Αβγιάκα, άλλο δεν είχαν πιότερο κρατήσει στην καρδιά
τους από τα τόσα φοβερά που διάβασαν για την Αβγιά-
κα και το πορτοκάλι, άλλο δεν τους είχε τρομάξει πε-
ρισσότερο, από κείνο που διάβασαν για το θάνατο κάθε
ζωής σε μια ακτίνα γύρω από κει που έπεσε η βόμβα. Τα
πάντα εκεί για χρόνια θα μένανε νεκρά. Αντί λοιπόν να
τηλεγραφήσουν ή να στείλουν μεταχειρισμένα ρούχα και
κονσέρβες, έκαναν μια σκέψη απλή, μα και μεγαλόπνοη
τέτοια που μόνο τα παιδιά μπορούσαν να την κάνουν.
Σκέφτηκαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, να αναστήσουν το νε-
κρωμένο χώμα της Αβγιάκα. Μήνες και μήνες το συζη-
τούσαν και προσπαθούσαν να του δώσουν ζωή και μορ-
φῄ. Ο κύκλος μεγάλωνε, η ιδέα άπλωνε ρίζες βαθιές
στους νέους της πόλης μας, στους νέους των άλλων πό-
λεων της χώρας, στους νέους πολλών πόλεων σ᾿ όλο τον
κόσμο. Οι δυσκολίες ήταν πολλές, οι θυσίες ήταν πολ-
λὲς και χρειάζονταν πολλά χρήματα. Στο τέλος όμως,
μετά από μήνες, μετά από πολλούς μήνες, το όνειρο γι-
νότανε πραγματικότητα. Θα ήταν μια συμβολική πράξη
άξια να δείξει ξεκάθαρα, πως δεν ήταν δυνατόν οι νέοι
όλου του κόσμου να δεχτούν αυτόν τον παραλογισμό, να
νεκρώνει ο ίδιος ο άνθρωπος την ιερή γη του, πως δεν
θα δεχτούν ποτέ να νεκρωθεί έστω μια μικρή γωνιά της
που δεν θα μπορεί να φιλοξενήσει τα λουλούδια, τα παι-
διά, τα πουλιά, γιατί αυτή η παράδοσή τους θα συμβό-
λιζε τη νίκη του θανάτου πάνω στη ζωή. Όχι, αυτοί οι
νέοι δεν θα σήκωναν τα χέρια στο θάνατο, δεν θα δέχον-
ταν την αφύσικη κυριαρχία του. Θα κουβαλούσαν χώ-
μα απ΄ τις πατρίδες τους, χώμα ζωντανό, πλούσιο και θα
το φέρνανε στην Αβγιάκα. Εκεί θα το έριχναν όλο μα-
ζί, σε μιαν άκρη της νεκρωμένης γης να φτιάξουν ένα
κήπο. Ναι, έτσι θα ξαναφύτευαν τη ζωή, θα ξαναφύτευαν
τα πρώτα λουλούδια, τα πρώτα δέντρα. Αυτό θα ήταν
το παντοτινό όχι τους στη βία, στον πόλεμο, στο θάνατο.
Ένα καράβι, μινερελάδικο, όπως το λένε οι ναυτι-
κοί, πέρασε από μερικά λιμάνια ίσα – ίσα γι’ αυτό, να
πάρει σε μια δεξαμενή του τόνους χώμα σε σάκκους,
σπόρους λουλουδιών και μικρά δενδρύλλια. Μια αντι-
προσωπεία νέων είχε κιόλας φτάσει στην πρωτεύουσα
της Ακριβανίας, να περιμένει τον παράξενο ναύλο και
να ετοιμάσει με τους φοιτητές της Ακριβανίας τις λεπτο-
μέρειες της μεταφοράς τους απ’ το λιμάνι στην περιοχή
της Αβγιάκα.
Σαν έφτασε το καράβι έξω απ᾿ το λιμάνι, η αρχή
ήταν για τους ναυτικούς η συνηθισμένη, όπως σε κάθε
λιμάνι που ξεφόρτωναν ένα εμπόρευμα. Το λιμεναρχείο
και το υγειονομικό μπήκαν πρώτα στο πλοίο για τον
έλεγχο. Ρώτησαν, και σαν έμαθαν τι έφερνε εκείνο το
καράβι στη χώρα τους, ζήτησαν κάπως παραξενεμένοι
να μάθουν λεπτομέρειες. Τι χώμα ήταν, πού θα πήγαινε;
Ο κυβερνήτης έδωσε εξηγήσεις, μα οι Αρχές τότε ίσα
ίσα έδειξαν να μπερδεύονται. Τέτοια περίπτωση… είπαν.
Ζήτησαν να περιμένει λίγο το πλοίο, έως ότου έρωτη-
θούν οι προϊστάμενοί τους.
Από δω και πέρα άρχισε μια απίθανη διαδικασία.
Οι προϊστάμενοι των λιμενικών Αρχών δεν μπόρεσαν
να βρουν μια λύση μόνοι τους στο πρόβλημα και ζήτη-
σαν απ’ τους δικούς τους προϊσταμένους. Βρήκαν μάλι-
στα σωστό να συνεχίσουν αυτή τη σοβαρή εργασία, με
κάθε τυπικότητα, λόγω της κρισιμότητας της περίπτω-
σης. Άρχισαν λοιπόν να μουντζουρώνουν χαρτιά, που
είχαν την ένδειξη αίτησης ή απάντησης. Οι μεν ρώτού-
σαν, οι δε απαντούσαν. Η απάντηση ήταν, πάντοτε, ότι
και αυτοί θα ρωτήσουν τους αρμόδιους.
Είχαν περάσει δυο μέρες που το καράβι είχε καρ-
φωθεί έξω απ’ το λιμάνι και τα χαρτιά με την ένδειξη
«αίτηση – απάντηση» τρέχαν ασταμάτητα από γραφείο
σε γραφείο, περνούσαν σκοτεινούς διαδρόμους, σκουν-
τουφλούσαν σε κλειστές πόρτες και γιόμιζαν υπογραφές.
Τώρα είχαν φτάσει σ᾿ ένα υπουργείο και κείνο είχε τη
σοφή ιδέα να δώσει επιτέλους μια εντολή! «Να ξεφορ-
τωθεί ένας σάκκος χώμα και να πάει στο Χημείο του κρά-
τους». ΄Ύστερα ακολουθούσε και μια εξήγηση : «Ο λαός
και η κυβέρνηση της Ακριβανίας είχε μια ιδιαίτερη ευ-
αισθησία για την καμένη τους Αβγιάκα. Είχαν κυκλο-
φορήσει τόμοι βιβλίων με αναλύσεις και αφιερώσεις, τρα-
γούδια και ποιήματα, για τη μικρή Αβγιάκα. Έπρεπε
να ξέρουν καλά τι χώμα ήταν αυτό. Άλλωστε, η κυβέρ-
νηση είχε ειδικό πρόγραμμα για την Αβγιάκα, που συμ-
περιλαμβάνονταν στο αναπτυξιακό πεντάχρονο της επό-
μενης δεκαετίας. Πώς τώρα έτσι απροειδοποίητα έρχον-
ταν τόνοι χώμα ακριβώς για κείνη την Αβγιάκα»; Μίλη-
σαν για ωμή επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας.
Ο κυβερνήτης του πλοίου άρχισε κιόλας να διαμαρ-
τύρεται στην αντιπροσωπεία των νέων και να τους θυ-
μίζει, πως κατά τη συμφωνία, μόνο δυο μέρες μπορούσε
να μείνει στο λιμάνι για την εκφόρτωση. Τους εξηγούσε
ακόμα, πως είχε κι άλλους ναύλους το πλοίο και θα
έπρεπε να φύγει για άλλα λιμάνια. Η καημένη η αντι-
προσωπεία τα είχε εντελώς χαμένα με την απροσδόκη-
τη εξέλιξη που είχαν πάρει τα πράγματα.
Ένας δημοσιογράφος βρήκε καλό να γράψει στην
εφημερίδα του μερικές σειρές γι’ αυτήν την ιστορία. ΄Ε-
τσι άναψε αμέσως το θέμα σ᾿ όλη την Ακριβανία. Όλοι
τώρα άρχισαν να παίρνουν θέση, οι σύλλογοι, οργανώ-
σεις, όπως : οι ειρηνιστές φίλοι της Αβγιάκα, οι οπαδοί
της παγκοσμίου ειρήνης, οι εθνικόφρονες, οι κεντρώοι,
οι αριστεροί, οι αριστεριστές. Ο καθένας βεβαίως επέ-
μενε σε διαφορετική θέση. Μερικοί καλωσόριζαν τους
νιόφερτους νέους και εγκωμίαζαν την ευγενική σκέψη
τους, άλλοι έγραφαν απροκάλυπτα ή με μισόλογα πως
ίσως κάποιος κίνδυνος να κρύβεται πίσω απ’ αυτήν την
παράξενη ιστορία με το χώμα, ότι αυτό ήταν μια συμβο-
λική παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας, ή πως κάποιες
σκοτεινές δυνάμεις κρύβονταν πίσω απ᾿ τους σάκκους,
το χώμα και πολλά άλλα. Στο μεταξύ, οι μέρες περνού-
σαν και ο κυβερνήτης του πλοίου απειλούσε με κάποιες
άγνωστες στους περισσότερους λέξεις, όπως «Ντεμου-
ραντζές» — υπερημερία πάει να πει για τους ναυτικούς,
με αναχώρηση του πλοίου και άδειασμα των σακκιών
στη θάλασσα. Ωστόσο, η αντιπροσωπεία των νέων δεν
είχε περισσότερα χρήματα απ᾿ τα κανονισμένα έξοδά
της. Σε λίγες μέρες το χημείο έβγαλε την πρώτη από-
φασή του, πως το χώμα δεν παρουσίαζε τίποτε το ύπο-
πτο, δεν ήταν μολυσμένο.
Τότε όμως οι εφημερίδες, τα κόμματα, οι οργανώ-
σεις, οι σύλλογοι έγραψαν, ότι στο πλοίο υπήρχαν σάκ-
κοι με χώμα από πολλές χώρες και αυτό σήμαινε ότι
δεν ησύχασαν οι άνθρωποι, γιατί μπορούσε το ύποπτο
χώμα να βρίσκεται σ᾿ ένα δεύτερο ή τρίτο σακκί.
Εξάλλου, στο ξενοδοχείο που έμενε η αντιπροσω-
πεία των νέων, άρχισαν να φτάνουν τώρα δημοσιογρά-
φοι, πολιτευτές, οργανώσεις, πρεσβευτές, κρατικοί υπάλ-
ληλοι και αστυνομικοί. Όλοι έκαναν περίπλοκες ερω-
τήσεις, που μπέρδευαν πολλές φορές τους νέους. Αντι-
φατικές λοιπόν απαντήσεις κάθε τόσο μπορούσες να ανα-
καλύψεις σε μια εφημερίδα και η καχυποψία όλων μεγά-
λωνε. Το θέμα άρχισε να περνά τα σύνορα της Ακριβα-
νίας στις ξένες εφημερίδες, στις ξένες κυβερνήσεις. Άρ-
χισαν μάλιστα να φτάνουν τα πρώτα τηλεγραφήματα,
που ζητούσαν περισσότερες λεπτομέρειες. Πρεσβευτές
και πρόξενοι από χώρες που κατάγονταν οι νέοι της αν-
τιπροσωπείας, ήρθαν και ξανάκαναν ανάκριση. Πήραν
ονόματα και στοιχεία και τα έστειλαν στις πατρίδες
τους. Μερικές απ᾿ αυτές ξανάγραψαν στους πρεσβευτές
και τους εξήγησαν για τα κοινωνικά φρονήματα και το
ποινικό μητρώο. Γιατί πώς θα άφηναν βέβαια και οι κυ-
θερνήσεις να εκθέτουν το όνομα και την υπόληψη του
έθνους, αντιπρόσωποι που δεν τους έστειλε επίσημα η
νόμιμη κυβέρνηση;
Μα και η κυβέρνηση της Ακριβανίας τα είχε εντε-
λώς χαμένα. Εκτός από τα κόμματα, τις οργανώσεις και
τις εφημερίδες, άρχισαν να ανακατεύονται και οι πρε-
σβευτές των ξένων κρατών και ανάλογα με τον πληθυ-
σμό και την έκταση της χώρας τους, τα πλοία, τα αερο-
πλάνα και τα τουφέκια, συμβούλευαν ή απειλούσαν. Με-
ρικοί ζητούσαν να γίνει δεκτό το χώμα που έφθανε από
τη χώρα τους, για να τονισθεί η φιλία και η συμμαχία
τους και να απορρίψουν παράλληλα το χώμα από άλλες
χώρες, που ασφαλώς ήταν ύποπτο. Άλλοι πάλι απει-
λούσαν πως αν δεν δεχόντουσαν το χώμα τους, αυτό θα
αποτελούσε μια προσβολή που δεν μπορούσε να μείνει
χωρίς συνέπειες.
Έτσι ανάλογα με τις επισκέψεις των πρεσβευτών,
το ραδιόφωνο και η τηλεόραση της Ακριβανίας κάθε τό-
σο ανακοίνωνε αντιφατικές ειδήσεις, ανακοινώσεις της
κυβέρνησης και του χημείου γύρω απ᾿ την έρευνα της
παράξενης ιστορίας των σάκκων με το χώμα. Λίγο – λίγο
συνειδητοποιώντας την κατάσταση οι φοιτητές της Ακρι-
βανίας άρχισαν να κάνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας
για την πολιτική της κυβέρνησης, για την παρέμβαση
των ξένων κρατών και ενώθηκαν στο πλάι των νέων εκεί-
νων που θέλησαν να ζωντανέψουν με τη συμβολική πρά-
ξη τους την νεκρή γη και την ελπίδα στην Αβγιάκα. Ύ-
στερα ενώθηκαν και οι εργάτες. Έτσι αναγκάστηκε η
αστυνομία να περιορίσει την αντιπροσωπεία των νέων
στο ξενοδοχείο της. Ωστόσο, και τούτο το μέτρο ξάνα-
ψε περισσότερο τον κόσμο και οι διαδηλώσεις εντάθη-
καν. Τώρα η κυβέρνηση είχε σηκώσει τα χέρια σε στάση
παραδοχής.
Μπροστά σ᾿ αυτή την κατάσταση οι σωτήριες μεγά-
λες δυνάμεις πήραν την πρωτοβουλία κι άρχισαν τις συ-
σκέψεις! ! … Αυτές οι συσκέψεις δεν έμειναν χωρίς απο-
τέλεσμα βέβαια. Σε πολύ λίγες μέρες η νέα κυβέρνηση
της Ακριβανίας είχε αρχίσει να βάζει σε μια σειρά τα
πράγματα. Πλήρωσε την καθυστέρηση στο πλοίο, να
ησυχάσει κι ο πλοίαρχος από την πλοιοκτήτρια εταιρία
του, σταμάτησε τις αντιφατικές ανακοινώσεις απ’ την τη-
λεόραση και το ραδιόφωνο, έδωσε μια τελική εξήγηση
στις εφημερίδες, που είχε εγκριθεί απ᾿ τις μεγάλες δυ-
νάμεις φυσικά. Ο νέος πρόεδρος της δημοκρατίας κάλε-
σε την αντιπροσωπεία των νέων σ᾿ ένα πλούσιο αποχαι-
ρετιστήριο γεύμα. Αυτό βέβαια ανακοίνωσε η τηλεόρα-
ση, χωρίς να προσθέσει ότι μόνο δυο ή τρεις απ’ τους
νέους είχαν καθήσει σ᾿ αυτό το τραπέζι. Οι υπόλοιποι με
την ψυχή γεμάτη πίκρα και αγανάκτηση, πήραν το δρό-
μο του γυρισμού.
Την άλλη μέρα, το μινερελάδικο ανοίχτηκε στο πέ-
λαγος και σε λίγο μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει
μια παράξενη ιεροτελεστία. Ενώπιον των αντιπροσώπων
των μεγάλων δυνάμεων, ένας ανώτατος δημόσιος υπάλ-
ληλος της Ακριβανίας διάβαζε την εξής ανακοίνωση :
«Η κυθέρνησις της Ακριβανίας με ευχαρίστησιν δέχθηκε
την αντιπροσωπείαν νέων πολλών χωρών, οι οποίοι έφθα-
σαν με την επιθυμία δημιουργίας πάρκου στην Αβγιάκα.
Επειδή όμως η πράξις των στερείται μερικών τυπικών
διαδικασιών, επειδή επίσης υπάρχει κίνδυνος της υγείας
και της ζωής των φιλοξενουμένων νέων εκ των καταλοί-
πων της ραδιενεργού κόνεως, δια τούτο απεφασίσθη να
απαγορευθεί η εκφόρτωσις των σάκκων χώματος διαφό-
ρων σπόρων, ανθέων και δενδρυλλίων εις τους λιμένας
της επικρατείας της Ακριβανίας. Το φορτίον τούτον απε-
φασίσθη να ριφθεί εις τα ανοικτά της θαλάσσης, υπό τον
έλεγχον και διεθνούς επιτροπής».
Ο υπάλληλος δίπλωσε αργά την κόλλα το χαρτί,
ενώ γύρω επικρατούσε μια επίσημη σοβαρότητα. Ο κυ-
βερνήτης, το πλήρωμα, η μικρή μπάντα του ναυτικού
που είχε γι’ αυτό το λόγο επιβιβαστεί, όλοι τώρα ήταν
έτοιμοι. Ο γερο – Οκεανός, με το μαρς πες, σαν να το
ήξερε πες, άνοιξε με ένα κοροϊδευτικό μα και καλοσυ-
νάτο μορφασμό το στόμα του, που παραμόνευε λες ίσα
ίσα εκεί μπροστά τους κάτω απ᾿ την επιφάνεια του νε-
ρού, και κατάπιε το επικίνδυνο φορτίο, σίγουρος ότι
απάλλασσε και τούτη τη φορά το ανθρώπινο γένος από
μια φοβερή απειλή. Το τεράστιο στόμα έκλεισε και μόνο
λίγοι αφροί φαίνονταν τώρα στα κλειστά του χείλη, ενώ
η μπάντα του ναυτικού χαιρετούσε μ’ ένα σκοπό μήτε χα-
ρούμενο, μήτε λυπητερό, μη ξέροντας κι αυτοί τι ταίρια-
ζε σ᾿ αυτή την ώρα.
Οι μικρούλες ψυχούλες των λουλουδιών και των δέν-
τρων, ξεπηδώντας αργά – αργά και θλιμμένα απ’ τον πά-
το του οκεανού, τράβηξαν για τη νεκρή γη της Αβγιάκα.
Τ η γ η π ο υ μ ό λ ι ς σ κ ό τ ω σ α ν γ ι α δ ε ύ τ ε-
ρ η φ ο ρ ά.
Υστερόγραφο
Αυτό το αφήγημα κυκλοφόρησε σε λίγα δακτυλογρα-
φημένα αντίτυπα μεταξύ φίλων. Ένας απ᾿ αυτούς είχε την
ευγενή καλωσύνη να μου γράψει δυο λόγια και σας το πα-
ραθέτω. «Κύριε, διάβασα το αφήγημά σας και αισθάνθηκα
την ανάγκη να διατυπώσω τις κάτωθι παρατηρήσεις :
1ον. Πουθενά στο χάρτη και στην ιστορία δεν βρήκα αυτή
την πόλη.
2ον. Αυτά τα πορτοκάλια, όπως τα λέτε, είναι εξοπλισμέ-
να με διπλό μηχανισμό ασφαλείας.
3ον. Η λέξη Οκεανός γράφεται με Ω.