Στο τόξο του φωτός και της σιωπής

25 Ιανουαρίου 2021

Κατηγορία: Ποίηση

Η ποίηση του Ηλία Μαργιόλα, όπως κάθε γνήσιου
Ποιητή, πηγάζει από ατομικά και συλλογικά βιώμα-
τα και είναι οικουμενική και πανανθρώπινη. Στα λι-
τά, συχνά επιγραμματικά και βαθυστόχαστα, στην
απλότητά τους, ποιήματα που έγραφε ως τώρα, με
μια έξοχη τεχνική, όπου το εγώ και το εμείς συμπλέ-
κονται και ταυτίζονται, τα βιώματα και τα αισθήμα-
τα του ποιητή απηχούν και εκφράζουν σημερινά και
διαχρονικά βιώματα και αισθήματα των φτωχών και
των άμοιρων ανθρώπων. Ένα από τα διαχρονικά
βιώματα των φτωχών είναι η αιώνια ελπίδα τους για
μια καλύτερη ζωή, την οποία ο ποιητής εκφράζει με
επιγραμματική λιτότητα:

Την καρδιά συντροφεύει
ένα κλαμένο φεγγάρι.
Συλλογάμαι, πως ο Θεός έταξε στους
φτωχούς το αύριο.

Αυτό το τάμα του Θεού, ωστόσο, παραμένει μια
ανεκπλήρωτη ελπίδα, κι αυτό με λύπη του φαίνεται
να συλλογάται ο ποιητής.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

«Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ»

Μετά τη Μεγάλη συνθηκολόγηση,
μόνη ελπίδα πια η επανάσταση των δέντρων.
Άκου τις ρίζες που σκάφτουν τη γέρικη ιστορία,
στο σπόρο μέσα βαθιά
σιγά βουίζει το μέλλον.

Τα δέντρα φτάσαν ως τις φλέβες του πόνου,
ως τη σοφία των νερών
και των πουλιών τα όνειρα.
Τα δέντρα ζύμωσαν το φως με τη ζωή,
σκέπασαν τους γυμνούς θεούς,
πήραν το μήνυμα του κεραυνού.

Τα δέντρα γνωρίζουν το νόημα της σιωπής,
τη γεύση των απλών πραγμάτων,
τη δικαιοσύνη του ήλιου,
το μοίρασμα της αιωνιότητας.
Τα δέντρα γνωρίζουν το νόημα του θανάτου,
τον αποχαιρετισμό των άστρων,
τα σαλπίσματα των ανέμων
και των αιμάτων τις πηγές.

Εκείνα γνωρίζουν το τι θα γίνει.

Τρίτη 27/10/2004

«ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ, ΕΚΕΙ… ΠΑΝΤΟΥ»

Θέλω να ‘σαι εδώ,
στο φυλλορρόημα του δειλινού μου,
τις ώρες που καλώ το απρόσιτο,
τις στιγμές που η σιωπή ουρλιάζει.

Θέλω να ‘σαι εκεί
που γεννιούνται οι αιτίες των Πολέμων,
των άστρων τα νύχτια νεύματα
και των θεών τα μυστικά περάσματα.

Θέλω να ‘σαι παντού,
όπου ρέει φως, νερό και αίμα,
όπου συντρίβονται αγάλματα κι εικόνες,
όπου βαθαίνει των θαλασσών το χάσμα.

Θέλω να ‘σαι εδώ, εκεί, παντού.
Όταν δραπετεύω του καιρού μου.
Όταν η πίστη γεφυρώνει το χάος.
Όταν η αλήθεια σκληραίνει τον λόγο,

θέλω να ‘σαι παντού, εκεί, εδώ…

ΕΙΚΟΝΑ ΕΚΤΗ
«Αντίδωρο»

Καθώς σκέπαζα τους ώμους σου
με την μπέρτα των άστρων,
γύρισες και είδες τ᾿ ολόγιομο φεγγάρι
κρεμασμένο στα κλαδιά της ροδιάς.
Σαστισμένος ο χρόνος σκόνταψε
και μια στιγμή στάθηκε∙ μετέωρος…
Πάνω απ᾿ τα κοιμισμένα σπίτια.
στων παιδιών τα ξεγελασμένα όνειρα,
απ᾿ τα μαλλιά, τα χέρια σου,
το νοτισμένο γύρω χώμα.
Είπα,
κοίτα πως φωτίζουν
ανάμεσα στα φυλλώματα της νύχτας!
Είπες,
ναι, είναι τα πανσέληνα ρόδια!
Είπα,
κοίτα, μοιάζουν
να ψάχνουν τα μάτια μας…
Είπες,
ναι, και σταλάζουν
δάκρυα ρουμπίνια.
Είπα,
κοίτα πως βυζαίνουν
το ασήμι του Αυγούστου.
Και είπες,
ναι και σταλάζουν κόκκινο αίμα.

07/12-17/12/2010
Οφειλή για την εικόνα που μου χαρίσατε κάποτε…

ΕΙΚΟΝΑ ΕΝΑΤΗ

Στρίψε∙
Οδός “Ανεξαρτησίας”,
Μη γελάς.
Στρίψε∙
Οδός “Ελευθερίας”,
μη σκυθρωπιάζεις.
Πλατεία “Ευεργετών”
προχώρα…
Οδός “Πεσόντων Ηρώων”,
σκύψε!
Στρίψε∙
Οδός του “Ναι”
Οδός του “Όχι”
Οδός του “Χτες”
Οδός του “Αύριο”,
μη ρωτάς.
Στρίψε∙
Οδός “που-ξέχασες”
Οδός “που-ξέχασα”
Οδός “που μ’έψαχνες”
Οδός “που σ’έψαχνα”
πάψε.
Στρίψε∙
Λεωφόρος “Δικαιοσύνης”
μη φωνάζεις.
Στρίψε∙
Οδός “Αναπαύσεως”…
Σταμάτα!
Σώπα!

«ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΒΑΘΙΑ
ΣΤΗ ΖΕΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ»

Με το χέρι βαθιά
στη ζεστή θάλασσα,
σιγά, αργά, συνέλεξα
όλες τις οδύνες της,
των μακρινών πελάγων,
τις μυστικές φωνές,
τη μνήμη του υδάτινου χρόνου.

Με το σώμα αφημένο στο νερό,
άνοιξαν οι πόροι του κορμιού μου,
αφυπνίστηκαν τ᾽ αρχέγονα κύτταρα
και λίγο-λίγο μεταμορφώθηκα
σε αμάραντο θαλασσινό φυτό
όστρακο σ’ αθώρητους βυθούς.
Απόκτησα την ηλικία των φαγωμένων βράχων.
Ξεχώρισα τη γλώσσα των κυμάτων
και τους ψιθύρους των αχιβάδων.

Είδ’ απομεσήμερο γερασμένο τον καιρό
να λάμνει αλάθευτα προς τη Δύση
κι είδα σ᾿ αστρόφεγγες νύχτες του καλοκαιριού
τα σώματα των πνιγμένων φεγγαριών.
Σ άκουσα πρωί να σαλπάρεις
με τους ευμενείς ανέμους
και να επιστρέφεις με τα λάφυρα
που σου δώρισαν τα ταξίδια.

Αφουγκράστηκα σ’ ένα κοχύλι
να καλεί ο ένας τον άλλον,
εκεί που αγγίζεται
το φως με το νερό.
Συναπαντήθηκα μ’ ένα δελφινοκόριτσο
και μου ‘πε πως είναι αδελφή μου.
Ταξίδεψα λεύτερος μαζί της
περνώντας τον ευρύπορο Πόντο
ως τη χώρα της μαγικής Κολχίδας,
το μυθικό βασίλειο του Άτλαντα,
την ομιχλοσκέπαστη βορεινή θούλη
και πάλι πίσω
στη διαύγεια των μικρών Κυκλάδων,
που λούζονται στη μητρώα αγκάλη
οι χρυσομαλλούσες νύμφες του Απόλλωνα.

Αλιγενής ο κόσμος γύρω σπαρταρά
κι εγώ, με το σώμα βυθισμένο στο νερό
ανάσανα την θηλύκια της οσμή.
Πήρα τη γεύση των πρώτων λέξεων,
την αλμύρα του ονόματός σου.
και σιγά, αργά, συνέλεξα
τα κομμάτια που μου λείπαν.

Δεκέμβριος 2011-Αύγουστος 2012

«ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ»

Οι θεοί των φτωχών γεννιούνται
στις φαβέλες του Ρίο και στο Σάο Κρισταβάο
Στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άϊρες
σε μια ψαράδικη καλύβα.
Στις ακτές της Αφρικής
και στων ωκεανών τις ανήλιαγες τρώγλες.

Οι θεοί των φτωχών γεννιούνται
σε τόπους που τα όνειρα δεν ευδοκιμούν.
Για αυτό γεννιούνται με μια μπάλα
να μοιράσουν το παιχνίδι στα ίσα.

Άυγουστος 2012 Πικέρμι

ΕΙΚΟΝΑ ΔΩΔΕΚΑΤΗ

Ασάλευτος∙ ασάλευτος για πάντα λες,
ανάμεσα ουρανού και θάλασσας.
Άφωνος! Άφωνος θαρρείς σε μιαν αιωνιότητα,
που την αιχμαλώτισε τώρα η στιγμή,
την έκλεισε η μέλισσα στο βόμβο της
και το κοτσύφι στους μελίρρυτους φθόγγους του.
Οι λόφοι γύρω, τα νησιά περά, κάτω οι κάμποι
σμίγουν σ᾿ έναν πανήχειο χορό.
Μέσα στην ένταση της Άνοιξης
που πύργωνε και δέσποζε απ᾿ άκρη σ’ άκρη.
Τα μάτια αξεδίψαστα πίνουν
φως, εικόνες και χρώματα.
Η ύπαρξη ολάκερη ανασαίνει
χρώματα, εικόνες και φως…
Ο χρόνος γίνεται μόνο παρόν
που σκύβει κι ακουμπάει σ᾿ ένα βράχο
και σημαδεύει τον μικρό βοσκό.
Έτσι εκείνη η στιγμή χώρεσε να γίνει
οίκος, σταυροδρόμι και ξωκλήσι
των διασωθέντων Αγίων μου…
Εκεί επιστρέφω πάντα κι επιστρέφω
να δειπνήσω, να ρωτήσω, να λειτουργηθώ…